Staras maljuna akvoturo meze de mirakla kamparo, en speciala kruciĝo de tempokoridoroj. Same mirakla virino loĝas ĝin, kiu ne bezonas multe al la vivo, kiu estas tuta ankaŭ en si mem. Ŝi estas la sola ĉiloke, kiu ŝajnas konstanta, ĉio alia ŝanĝas daŭre. En tiu ĉi akvoturo renkontiĝas pasinto kaj estonto, vereco kaj mensogo, peza kaj facila. Ĉi tie renkontiĝas Moira kaj Adamo, por elmovi vere la mondon el siaj kvar anguloj. Kaj la kvar angulojn signifas sur certaj punktoj de la Tempo: la manipulado, la mono, la potenco kaj la senrespondeco. Sur aliaj anguloj tamen tiujn kvar punktojn reprezentas: la respondeckonscio, estimo de la libereco, klareco de la decidoj kaj ne lastvice forto de la amo. Kaj kiu forto estos supre en tiu ĉi nevidebla, sekreta milito, tiu dependas nur de ni, HOMOJ. La demando estas nur tio, kion ni devas fari, ke niaj nunaj decidoj fine, animon trankviligante respeguliĝu el la futuro. Pri tio temas la Kroniko de l’ estonto…